۱۰
مرداد
این روزها حال و هوام یه طور دیگه ای شده بود... وقتی به بابابزرگم نگاه میکردم، تمام غم و غصه هام بر طرف میشد... دوست داشتم یک روز کامل فقط نگاهش کنم... توی باغ موقعی که میخواست کار کنه، وقتی حیاط باغچه رو درست میکرد یا حتی وقت فروختن میوه ها هم کنارش بودم... بابابزرگم تنها کسی بود که بعد از اتفاقی که برای صورتم افتاد از بودن من کنارش احساس خجالت نمیکرد. تازه هر موقع کسی رو میدید من رو با یه ذوق و شوق خاصی معرفی میکرد که «این همون نوه ای هست که همیشه تعریفش رو میکردم، ببینید چقدر بزرگ شده ماشاالله» ...
فقط موقع اذون بود که پیشش نبودم... نمیدونم چرا ولی یک حسی تو وجودم بود که من رو از مسجد میترسوند. واقعا نمیدونم این چه حسی بود، به هر حال همین حس باعث شده بود موقع نماز نتونم پیش بابابزرگم باشم... شاید برای شما قابل فهم نباشه وقتی بگم که تو همین دو سه روزی که پیش بابامرتضی بودم، چقدر عاشقش شدم... بعضی اوقات با خودم فکر میکردم بابام چطور حاضر شده از پیش بابابزرگم بره... من که اصلا به رفتن حتی فکر هم نمیکردم... واقعا یه همچنین بابابزرگی رو با هیچی نمیشد عوض کرد.
