پنجره های مشبک

آهن های رنگ و رو رفته اش دیگر تاب آفتاب گرم مدینه را نداشت... تمام دلخویش زائرانی بودند که مخفیانه دست در گردنش می انداختند و گریه میکردند...

مدینه النبی دیگر مرکز اسلام نبود، مردمانی از جنس ابوسفیان اینجا حاکم بودند. آرزوی پنجره آهنی بقیع فقط این بود که روزی مزار چهار خورشید رسول الله را در آغوش گیرد.

***

صاحب الامر دستور داده بود ضریح را از همان پنجره های مشبک دور بقیع بسازند... 

آهن های زنگ زده آن روز که به سختی آفتاب مدینه را تحمل میکرد، امروز به خوبی در کوره های آتش ذوب میشدند تا گرداگرد مزار امامان بقیع تجمع کنند تا زیارتگاهی باشند برای خیل شیعیان... آهن ها اندازه شد... درست به اندازه دو ضریح، یکی برای چهار سلاله زهرا و یکی هم برای حضرت مادر!

خاک های نرم بقیع

کبوتر داشت آهسته بال میزد، شاید میترسید کسی به خاطر پروازش او را سرزنش کند یا حتی بدتر از آن، بالش را بچیند.

پرواز میکرد چون نمیتوان به دور جعفر بن محمد (علیه السلام) طواف نکرد. پرواز میکرد اما آرام، چون نمیتوان در میان حرامیان به آزادانه طواف کرد...

بقیع اما ساکت تر از همیشه خاک میخورد... خاک های نرم... به لطافت نگاه صادق (علیه السلام)، نگاه ستاره ششم... 

پیشانی بلند آسمان بسیار حقیرتر از آن است که لیاقت تربت جعفر صادق (علیه السلام) را داشته باشد... 

آسمان بلند است اما... قله عالم همین جاست... خاک های نرم بقیع

سلام بر شما خاندان نبوت و جایگاه رسالت و محل رفت و آمد فرشتگان...