ماجراهای آقای موحد و آقای آتئیست / قسمت پنجم
عدل الهی (قسمت اول، برهان حجیت)
.
.
.
آقای آتئیست: من نمیدانم چرا خدای شما فقط برای شما چند شیعه است که در ایران وجود دارید؟ خدای هادی چرا فقط شما را هدایت کرده؟ چرا فقط شما به بهشت میروید؟ آن حرامزاده ای که در آمریکا به دنیا بیاید چه گناهی کرده است؟
آقای موحد: کجای عقاید ما گفته است که فقط ما به بهشت میرویم؟
آقای آتئیست: عجب، پس به نظر شما من هم که آتئیست هستم به بهشت میروم؟
آقای موحد: دقیقا راجع به شما نمیتوانم نظر بدهم اما ممکن است که یک بت پرست هم به بهشت برود.
آقای آتئیست: به به، عجب افکاری!!! واقعا مسخره است، شما از طرفی اعتقاد دارید که تنها مسیر حق هستید و از طرفی هم میگویید که بت پرست هم ممکن است به بهشت برود؟
آقای موحد: ببینید، اگر من به شما 100 هزار تومان بدهم و شما پس از یک سال آن را 90 هزار تومان کنید، پس رفت کرده اید یا پیشرفت؟
آقای آتئیست: خب معلوم است، پسرفت کرده ام.
آقای موحد: حال اگر به شما 2 هزار تومان بدهم و شما بعد از یک سال آن را 4 هزار تومان کنید، پیشرفت کرده اید یا پسرفت؟
آقای آتئیست: نمیدانم این صحبت ها چه دلیلی دارد اما پیشرفت میکنم.
.
.
.
به نظر شما آقای موحد به چه نکته ای اشاره دارد؟ بنابر اعتقادات اسلام و تشیع، خداوند عادل است و بر اساس همین عدل مردم را مجازات میکند یا ثواب میدهد. یعنی برای خداوند آن سرمایه اولیه که به هر شخصی داده است مهم نیست بلکه ملاک سعی افراد است، یعنی خداوند از یک حرامزاده که در شرایط غیر دینی متولد شده است یک سری انتظارات دارد و از فردی که در یک خانواده مذهبی شیعه متولد شده انتظارات بسیار بالاتری دارد. برای همین هم در عقاید اسلامی از قضاوت پیرامون افراد به شدت نهی شده است. یعنی شما هرگز نباید خود را از کسی بالاتر ببینید. از این قبیل روایات در احادیث اسلامی موج میزند. این بدان معناست که نمیتوان گفت که یک عالم دینی از یک بت پرست که در آفریقا متولد شده است و دسترسی به دین نداشته بالاتر است. چه بسا ممکن است آن بت پرست به آن چیزی که میداند بیشتر عمل کند تا آن عالم دینی و به تبع آن مقام بالاتری نسبت به آن عالم دینی در بهشت داشته باشد.
